۲۳۲

عصر یک روز گرم جمعه از تراس خانه ما چه میبینید ؟

اگر مستقیم نگاه کنیم ابتدا دوتا ساختمان بی قواره دراز که جلو خونمون هست و پشت اونا کوه دراک زیبا را میبینیم از سمت چپ خونه همسایه و کوچه و ورودی مرکز خرید آفتاب و ساختمان الف را در دورترهامیبینیم در سمت راست باز هم خانه همسایه و توی حیاطشون یک باغچه بزرگ که اول پر از درخت های بزرگ و دراز بود ولی اونا رو اسفند دراوردن از ریشه و الان باغچه یه گوشه اش گل هست و بقیه جاهاش خالیه  دلم میخواد اون باغچه بزرگ را بردارم واسه خودم توی اون کلی سبزی خوردن و هندوانه و فلفل بکارم و دورتا دورشم شمعدونی ...روبروی اونها هم دارن ساخت و ساز میکنن و نگم که صبح ها چه سر و صدایی دارن یه ذره اونورترش یه ساختمون بزرگ هست که نماش چراغ داره و شبا روشن میشه و من عاشق نمای روشن و برق برقیش هستم انگار حس میکنم توی اون خونه زندگی بیشتر هست هوا که تاریک میشه دونه دونه چراغ خونه ها روشن میشه اگر از تراس پایین یعنی تو حیاط را نگاه کنیم یه آقای ۷۶ ساله با پیراهن سفید و شلوار مشکی و یه عبای قهوه ای میبینیم که یه کلاه حاجی روی سرشه و همیشه شال سبز دور گردنشه ( چونکه سید هستن) اونجا اون پایین روی یک تخت یک نفره چوبی که فرش روش انداختن میشینه و با صدای نسبتا بلندی قران میخونه دم دمای غروب  تمام چراغ های حیاط روشن میشه و بعدم صدای اذان پخش میشه از رادیوی روی تخت ..دو سمت حیاط باغچه هست یکی پر از درختای میوه ازگیل نارنگی و پرتقال و اون سمت پر از گلهای بزرگ و کوچیک و رنگارنگ رز و یک عالمه گل برگ بیدی؛ قاشقی ؛حسن یوسف.. و گلهای دیگه 

دلم برای حیاط خونه پدرم برای اون شمعدونی ها و باغچه کنار حیاط برای پنجره ای که صبح ها وقتی میخواست بره سر کار از اون طبقه بالا نگاش میکردم و قربون صدقه اش میرفتم یه ذره شده کاش میشد دوباره برگردم به اون خونه 

.

حالا من از اون بالا از تراس خونه خودمون صبح و غروب پدر رضا رو میبینم و عجیب منو یاد بابا میندازه عصر های تابستونا انگار گره خورده با صدای پدر رضا توی حیاط هم غصه ام میشه هم خوشحال که چه خوب که الان اگر بابا رو ندارم اونو دارم ..