یکی از دوستان امروز دوساعتی دیر اومد وقتی هم اومد نه رنگ به صورت داشت نه اعصاب مصاب شوهرش هم از پرنسل اداری همون دانشکده ای هست که ما اونجا با هم کار میکنیم اونم حال و روز درست و درمونی نداشت اولش فکر کردیم دعواشون شده با هم اما با چیزی که تعریف کرد نمیدونستیم بخندیم یا چی....
میگفت صبح که بیدار شدن دخترش(۴ساله) توی تخت خواب نبوده اول فکر کردن رفته سرویس اما نبوده و صداش میکنن همه جای خونه را میگردن توی کمد پشت مبل ها همه جا اما نبوده هر چقدر صداش میکردن هم جوابی نمیداده در خونه قفل بوده همچنان از شب و پنجره اتاق باز نبوده و پرده و همه چی سرجاش بوده میگفت یک ساعتی همه جا را گشتیم به خونه مامانش که دو طبقه با اونها فاصله داره هم زنگ زده نبوده میگفتش از شدت استرس تمام تنم میلرزید و اشک میریختم به شوهرش گفته حتما کسی بچه را دزدیده (توی اپارتمان ۱۰طبقه) شوهرش هم عصبی پر استرس میگفت حالا از شدت استرس گوشی ها و تلفن خونه رو هم پیدا نمیکردم خلاصه گوشی خونه را پیدا میکنه و داشته شماره پلیس را میگرفته که یه جفت پای کوچیک که جوراب سفید پوشیده بوده پشت پرده سفید و پشت تخت خواب میبینه میگفتش فسقلی رفته بود پشت پرده بلند پشت تخت خواب و کاملا بدون حرکت ایستاده بوده و اون بک ساعت هر چی هم صداش کردن هیییییچ جوابی نداده یعنی هیچی هاااااا بیچاره میگفت داشتمممم دق میکرررردم ...
میگم خب چرا اینکار و کرده میگه گفته من نمیخوام برم مهد ...
بیچاره اون پدر مادر چی کشیدن ...و طفلی اون بچه که از مهد اونقدر بدش میومد و بازم مجبوره بره...
اوهوم بنده خداها خیلی ترسیده بودن
حتی فکر کردن بهش هم وحشتناکه
آره والا
یاخدا
قلبم اونقدر تندتند زد تا رسیدم ته نوشته
بیچاره ها خودشون که فقط دیگه سکته نکرده بودن فکر کن صبح بیدار بشی ببینی بچه نیست
پسر من وقتی یک سال و نیمه بود به مدت یک ساعت خودشو پشت مبل قایم کرده بود و هرچقدر دنبالش گشتیم و صداش میزدیم جواب نمی داد از استرس مردیم بعد از یک ساعت با خنده خودشو نشون داد
واقعا از دست این بچه ها معلوم نیست توی اون سر کوچیکشون چی میگذره
اوهوم بیچاره ها خیلی هول کرده بودن
سلام
اتفاقا توی بچه‌های با این سن خیلی هم عجیب نیست
سلام
چه کارهایی که این بچه ها نمیکنن