۲۷۱

امسال   تونستم دختر خاله ها و پسرخاله  رو در آنسوی مرزهای پرگهر ببینم  اخرین بار که همدیگه رو دیدیم سال ۹۸ درست یک روز قبل از اون اتفاقات ابان ماه بود و حتی اون روز هم نتونستم پسرخاله را ببینم چون اونها سال ۹۶ مهاجرت کردن با رفتن دختر خاله ها  و موقعیتی که ایجاد شد برای سفر تونستیم همدیگه را در کنار "فِلکِی شَرداری "*بلاد کفرملاقات کنیم و بسیار از خاطرات بچگی و بازی با دوچرخه و شنا توی استخر حیاط خونه پدری یاد کنیم ( همونیکه من در یک سالگی توش غرق شدم و توپی که باهاش بازی میکردم منو نجات داد وگرنه الان روحی بیش نبودم ) این وسط جای خالی یک نفر به شدت حس میشد و اون آرشیدا دختر کوچولوی خاطره بود هر چند حضانتش با خاطره هست اما اونو با خودش نیاورد تا ابتدا بتونه به کارهای اقامتی خودش سر و سامان کاملی بده و بعد آرشیدا را بیاره برای همیشه پیش خودش شیطنتهای سپهر آرمین و آیین حسابی خاطره را غصه دار نبودن دخترش میکرد بالاخره هم این شیطنتها کار دستشون داد و اول چانه آرمین شکست و ۱۰ تایی بخیه خورد و بعد هم پیشونی آیین شکست و اونم ۱۵ تایی بخیه خورد به قول باباشون اونها رو میتونن به عنوان مجروحین اوکراینی معرفی کنن فقط در رنگ پوست و چشم متفاوتند

.

عکس های زیادی از طبیعت اونجاها  گرفتم که سر فرصت  توی وبلاگ میگذارم اما توی پیج اینستاگرامم چندتایی را گذاشتم ...زبان معضل سختی برای من بود که بسیار دست و پا شکسته اونو بلد هستم در حد در و پنجره و سفید و سیاه برو و بیا 

.

بنظرم اصلا هم زبانشون خوب نیست چون شیرازی بلد نیستن 

.

*:اون فلکی شرداری= میدان شهرداری که نوشتم ورد زبانمون شده بود هرجا میخواستیم بریم خاطره میگفت از فلکی شرداری تا  اونجو (آنجا) 

.

متوجه شدم که اصلا دوست ندارم افتخار اینو بهشون بدم که توی کشورشون زندگی کنم ...

.

شب سال تحویل حافظیه در شرایط انفجار جمعیت بود 

.

خِلاص...سال نو هم مبارک باشه